Στιγμές γέλιου και συγκίνησης από τον Παύλο Χαϊκάλη και τον θίασο του έργου "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει"

Με άφθονο χιούμορ και διάθεση αυτοκριτικής, το σπονδυλωτό μουσικοθεατρικό έργο  του Πέτρου Ζούλια « Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» παρουσιάστηκε το βράδυ της Παρασκευής 24 Αυγούστου στο Θέατρο Μοσχοποδίου στα πλαίσια των Πινδαρείων 2012.

Ο Π. Χαϊκάλης, η  Ρ. Λοϊζίδου, ο Δ. Μαυρόπουλος, η Τζ. Ευίδη, η Ε. Μαλικέντζου και οι Πάνος Σταθακόπουλος, Γεωργία Μαυρογεώργη, Αλίνα Κωτσοβούλου, Τάσος Αλατζάς, Θοδωρής Αντωνιάδης, Σταύρος Καραγιάννης, Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Παύλος Σαχπεκίδης, Βασίλης Κετσιλής, Εβελίνα Νικόλιζα, Βίκυ Πάνου, Γεωργία Μητροπούλου, χάρισαν  για δύο ώρες στο Θηβαϊκό κοινό στιγμές γέλιου και συγκίνησης και χειροκροτήθηκαν θερμά για την εξαιρετική ερμηνεία τους.  

Βασικός άξονας του έργου ήταν το παρασκήνιο της ελληνικής ιστορίας από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους μέχρι και σήμερα, έτσι όπως διαδραματίζεται στα παρασκήνια μιας παράστασης. Μια μετεπιθεώρηση για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, που διέτρεχε και την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.

Στο έργο πρωταγωνιστούν οι κομπάρσοι ηθοποιοί που παίζουν τον ελληνικό λαό. Έτσι, κατά τη διάρκειά του ποτέ δε βλέπουμε τους αληθινούς πρωταγωνιστές της ιστορίας. Αντίθετα, παρακολουθούμε όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους που πίστεψαν, πολέμησαν, διχάστηκαν, ταυτίστηκαν, έζησαν και πέθαναν για τους μεγάλους Έλληνες αρχηγούς, τα οράματα και την πολύπαθη πατρίδα. Το γέλιο εναλλάσσεται με τη συγκίνηση, το τραγούδι με την πρόζα, το χθες με το σήμερα, οι ήρωες με τους αντιήρωες, οι πρωταγωνιστές με τους ανώνυμους κομπάρσους-θιασώτες των ιδεών. Το παρασκήνιο διαδέχεται το προσκήνιο της ιστορίας σε ένα σκηνικό ακροβατικό παιχνίδι, που στοχεύει στην εθνική αυτογνωσία, στη συνείδηση, αλλά και στον πατριωτικό αυτοσαρκασμό, γιατί «για να πάει κανείς μπροστά, πρέπει να κοιτάει και λίγο πίσω».

Φωτογραφίες:

 

 

dothivas