Ο Παπαφλέσσας, αναμφίβολα υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Επανάστασης του 1821. Θαρραλέος αγωνιστής, ένθερμος υπερασπιστής του Έθνους και οραματιστής της απελευθερωμένης Ελλάδας, έβαλε τη σφραγίδα του στο ρου της ιστορίας και ο ηρωικός τους θάνατος στο Μανιάκι εκτόπισε κάθε υστεροφημία του πολυτάραχου βίου του και του πολυσχιδή του χαρακτήρα.
Ο Γεώργιος Δικαίος Φλέσσας, όπως ήταν το όνομά του, γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας το 1786 ή το 1788 και είχε 27 αδέρφια! Λόγω του ατίθασου και εκρηκτικού του χαρακτήρα, ο πατέρας του αποφάσισε μετά τις πρώτες του σπουδές, να τον στείλει μοναχό σε μοναστήρι της Καλαμάτας, κατευνάζοντας με αυτόν τον τρόπο την ενεργητικότητά του, πράγμα που τελικά δεν κατάφερε, εφόσον πολύ σύντομα ήρθε σε ρήξη με τον ηγούμενο της μονής και κατέφυγε άρδην σε άλλο μοναστήρι.
Λόγω του μίσους που έτρεφε για τους Τούρκους, δημιουργούσε συνεχώς προστριβές και μικροεπεισόδια μαζί τους, με αποτέλεσμα την άμεση και συνάμα αναγκαστική φυγή του για την Κωνσταντινούπολη. Εκεί χρίζεται Αρχιμανδρίτης, έρχεται σε επαφή με τους Φιλικούς όπου λαμβάνει το ψευδώνυμο Αρμόδιος και ορκίζεται να μυήσει με κάθε τρόπο τον ελληνισμό στα χνάρια της επανάστασης και να ανάψει τη φλόγα της απελευθέρωσης και της οργανωμένης εξέγερσης, στους υποδουλωμένους Έλληνες.
Χρησιμοποιώντας στη στρατηγική προσέγγισής του τα κατά συνθήκη ψεύδη, τον ενθουσιώδη πατριωτισμό του, την πίστη στην ελευθερία και τη δύναμη του λόγου, κατάφερνε να προσεγγίσει και να παρασύρει στο διάβα του άξιους υποστηρικτές, μα η τακτική του αυτή ελλόχευε έντονα τον κίνδυνο αποκάλυψης των άκρως μυστικών κινήσεων του Αγώνα, με αποτέλεσμα να χρήζει άμεση και επιτακτική η επιστροφή του στα πάτρια εδάφη για να προετοιμάσει εκεί, το κλίμα της εξέγερσης.
Η παρορμητικότητα και η ανυπομονησία του δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν. Πίστευε ακράδαντα ότι η ώρα της αιματηρής αναμέτρησης είχε φτάσει και θεωρούσε ότι κάθε λεπτό καθυστέρησης απομάκρυνε την υποδουλωμένη Ελλάδα από την ελευθερία. Μη βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στη συνέλευση της Βοστίτσας στις αρχές του 1821 και μετά τη σύγκρουσή του με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, αποκαρδιωμένος, αναλαμβάνει το ξεσηκωμό της Πελοποννήσου ενάντια του Τούρκικου ζυγού, ερήμην της Φιλικής Εταιρείας.
Η ώρα όμως της Επανάστασης ήταν προ των πυλών, ο αγώνας ήταν έτοιμος να ξεσπάσει και πρώτος ο Παπαφλέσσας δείχνοντας ακράδαντη γενναιότητα πολέμησε με σθένος, ανδρεία και λαχτάρα αψηφώντας κάθε κίνδυνο, υπερβαίνοντας σε κάθε μάχη, τον εαυτό του εμψυχώνοντας τα πλήθη και εντρυφώντας τους πνοή αισιοδοξίας.
Πήρε μέρος σε κομβικές μάχες, όπως στα Δερβενάκια, στην άλωση της Τριπολιτσάς και σε πολλές ακόμα μικρότερης εμβέλειας, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στις 20 Μαΐου του 1825 στο Μανιάκι, αντιμετωπίζοντας με λιγοστούς πολεμιστές σε πολύωρη μάχη τον δεινό Τούρκο Ιμπραήμ, όπου ο τελευταίος, αναγνωρίζοντας το περίσσιο θάρρος και την ηρωική του αντίσταση σε κάθε μάχη που αναμετρήθηκαν, ζήτησε να προσκυνήσει το νεκρό σώμα του Παπαφλέσσα, ως ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης ενός άξιου αντιπάλου.
Για τον Παπαφλέσσα πολλά έχουν γραφτεί και θεωρώ ότι τυγχάνουν ήσσονος σημασίας. Λάτρης του γυναικείου φύλλου, του ποτού και της διασκέδασης, δεν έκρυβε τα πάθη του, δημιουργώντας αντιπάθειες και τροφή για κακό σχολιασμό ως ρασοφόρος. Επωφελήθηκε εν καιρώ πολέμου και επικαρπώθηκε ηγετικά καθήκοντα και υπουργικές θέσεις με αποτέλεσμα να εντείνει απέναντί του τις αντιπάθειες και ύστατο τραγικό φινάλε, στη διάρκεια του εμφυλίου να σταθεί κατήγορος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του έως τότε πολύτιμου συνεργάτη του.
Αυτά τα μελανά σημάδια της πολυτάραχης ζωής του και της αρνητικής πολιτικής του στάσης που περιπλέκονταν γύρω από το όνομά του, κατάφεραν να διαγραφούν μεμιάς από τις μνήμες όλων, ύστερα από την αυτοθυσία του στο Μανιάκι και τον ηρωικό του θάνατο. Άλλωστε δεν μπορεί κανείς μας να αμφισβητήσει την επαναστατικότητα που τον διακατείχε, την δίψα του για την ελευθερία και την ακράδαντη μαχητικότητα που έδειχνε σε κάθε πολεμική σύγκρουση με τον εχθρό.
Δικαιωματικά ο Παπαφλέσσας όπως και πολλοί άλλοι γνωστοί και μη, έχει κερδίσει με το σπαθί του μια θέση ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και τους σημαντικότερους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821, που φέτος τιμάμε τα 200 χρόνια της.
Κατερίνα Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου