Στις 2 Αυγούστου του 1996, ξεκινά μια πορεία από το Βερολίνο με σκοπό να καταλήξει στην Κερύνεια της Κύπρου. Την πορεία απαρτίζουν μοτοσικλετιστές από 12 ευρωπαϊκές χώρες, Γάλλοι, Έλληνες, Κύπριοι, Γερμανοί, Φιλανδοί κα, οι οποίοι έχουν ένθερμα ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών για την 22η επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Η ειρηνική εν αρχή πορεία ακολούθησε τη διαδρομή Βερολίνο – Πράγα – Βουδαπέστη – Βελιγράδι – Βόλος – Πειραιάς και επιβιβαζόμενοι σε πλοία έφτασαν στη Λεμεσό στις 10 Αυγούστου 1996.
Το σύνθημα της πορείας, ένα: «Απελευθέρωση, η μόνη λύση».
Φτάνοντας στην Κύπρο, η κατάσταση που επικρατεί είναι έκρυθμη. Οι Ελληνοκύπριοι αδημονούν να βρεθούν ξανά στην κατεχόμενη περιοχή και οι Τούρκοι έχουν οργανωθεί για να αντικρούσουν με τον οποίο τρόπο, όποιον αμφισβητήσει την καθολική κυριαρχία τους!
Το πρωί της επόμενης ημέρας η πορεία θα κατευθυνόταν προς τα κατεχόμενα, μετά όμως από πιέσεις τόσο από το εσωτερικό όσο και από το διεθνή χώρο, η Ομοσπονδία αποφάσισε να ακυρώσει την πορεία. Επικρατεί πανικός και θύελλα αντιδράσεων από τους εξοργισμένους μοτοσικλετιστές, με αποτέλεσμα η πορεία να διαλυθεί ατάκτως και μεμονωμένες ομάδες με δική τους πρωτοβουλία να καταρρακώσουν την ακύρωση!
Η νεκρή ζώνη του ΟΗΕ, η «Πράσινη Γραμμή» υποδέχεται μια ομάδα διαδηλωτών ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ. Σε μικρή απόσταση έχουν συγκεντρωθεί Τουρκοκύπριοι και «Γκρίζοι Λύκοι» οι οποίοι αδημονούν, διψούν για εκδίκηση…
Το σύνθημα δεν άργησε να δοθεί και η νεκρή ζώνη παίρνει ζωή. Συγκρούσεις με ρόπαλα και λοστούς, ματιές γεμάτες μίσος, αγανακτισμένες ψυχές που ψάχνουν διέξοδο…
Στις 4 το απόγευμα γράφονται οι τίτλοι τέλος με ματωμένα γράμματα για τον Τάσο Ισαάκ, που στην προσπάθειά του να προστατέψει έναν φίλο του, βρίσκει τραγικό θάνατο από ξυλοδαρμό.
Μέλη της Διεθνούς Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ προσπάθησαν να τον βοηθήσουν χωρίς να καταφέρουν να τον απαγκιστρώσουν από τα λυσσαλέα χέρια των Τουρκοκυπρίων.
Ο Τάσος Ισαάκ κείτεται νεκρός ανάμεσα στα Ελληνοκυπριακά και Τουρκοκυπριακά σύνορα, ανάμεσα σε δεκάδες τραυματίες, αφήνοντας πίσω του τη γυναίκα και το αγέννητο παιδί του…
Η κηδεία του 3 ημέρες μετά, στις 14 Αυγούστου αποτελεί πλέον απειλή και η τεταμένη κατάσταση που επικρατεί δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού… Ήταν η σειρά του 26χρονου ξαδέλφου του Ισάακ, Σολωμού Σολωμού να διδάξει μαθήματα θάρρους και πατριωτισμού και να εναποθέσει φόρο τιμής στον αδικοχαμένο συγγενή του, με τον δικό του τρόπο...
Μετά το τέλος της ταφής δεν είναι λίγοι αυτοί που αποφασίζουν να συνεχίσουν προς το οδόφραγμα της Κερύνειας και να αποθέσουν ένα λουλούδι στο σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή ο Τάσος Ισαάκ.
Κυανόκρανοι του ΟΗΕ προσπαθούν να αποτρέψουν τυχόν συγκρούσεις δεδομένου ότι στο σημείο καταφτάνουν εκ νέου οπαδοί των «Γκρίζων Λύκων», χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Ο Σολωμός Σολωμού αψηφώντας τον κίνδυνο και αποφασισμένος να δώσει ένα μήνυμα ανδρείας ξεφεύγει όλων, κατευθυνόμενος προς την Τουρκική σημαία με απώτερο σκοπό να την κατεβάσει.
Αρχίζει να σκαρφαλώνει στον ιστό και δέχεται μια σφαίρα στο λαιμό από ελεύθερους σκοπευτές που βρίσκονταν σε κοντινό φυλάκιο όπου επικεφαλής ήταν ο τότε βουλευτής Κενάν Ακίν.
Η εικόνα του Σολωμού να πέφτει στο έδαφος νεκρός, που μεταδόθηκε ζωντανά από την τηλεόραση, είναι χαραγμένη στη μνήμη όσων την παρακολούθησαν και πιστεύω ότι δε θα φύγει ποτέ, όσο χρόνια κι αν περάσουν.
Ο ακαριαίος θάνατος του νέου, δεν εμποδίζει τους Τούρκους που συνεχίζουν να πυροβολούν προς το άμαχο πλήθος με αποτέλεσμα να προκαλέσουν τραυματισμούς ευτυχώς όχι τόσο σοβαρούς.
Οι δύο νέοι, Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού περνούν στην ιστορία μετά τη δολοφονία τους εν ψυχρώ από τους «Γκρίζους Λύκους» στα ήδη αιματοβαμμένα χώματα της κατεχόμενης Κερύνειας.
Δε θα αναφέρω την πορεία των εξελίξεων στην απόδοση ευθυνών. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου. Σκοπός μου είναι η αφύπνιση της μνήμης με ένα δυνατό «Δεν ξεχνώ» για όσους γνώρισαν τα γεγονότα και ένα ελπιδοφόρο μάθημα για τη νεολαία.
Ζήσαμε στιγμές εθνικής υπερηφάνειας μέσα από τους συγκεκριμένους ανθρώπους που αγάπησαν όσο τίποτα άλλο την ελευθερία. Με τις πράξεις τους κατανοήσαμε το βαθύτερο νόημα της αναγκαιότητας για επιστροφή και για εθνεγερσία. Διδαχτήκαμε ότι δεν υπάρχουν τυφλές ελπίδες όταν είναι διηνεκείς και οραματίζονται τη λύτρωση, την απελευθέρωση, έχοντας γερά θεμέλια στηριγμένα στις ανείπωτες θυσίες όλων εκείνων που έπεσαν μαχόμενοι.
Ας τους εναποθέσουμε λιγοστό χώρο στη σκέψη μας, ας τους μνημονεύσουμε για μια στιγμή, γιατί τέτοιες προσωπικότητες με τόσο βαθιά ψυχή, αφενός μεν αποτελούν εφαλτήριο ζωής και αφετέρου μας αφυπνίζουν την πίστη στους στόχους μας, όσο κι αν φαντάζουν ουτοπικοί…
Κατερίνα Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου