Ο Θανάσης Βέγγος, αποτελεί ίσως τον πιο αεικίνητο άνθρωπο του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. Αυθόρμητος, πάντα γελαστός, γκαφατζής και αστείος μέχρι δακρύων, προκαλούσε απαίδευτα αστείρευτο γέλιο στους ακροατές του μέσα από τις ατάκες του και την όλη του αυθεντική σκηνική του παρουσία.
Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1926 στο Νέο Φάληρο και ήταν το μοναχοπαίδι μιας σχετικά φτωχής πλην τίμιας οικογένειας. Αναγκάστηκε για βιοποριστικούς λόγους να συνδράμει στα έξοδα από πολύ μικρός, εργαζόμενος σε διάφορες δουλειές, αλλά κυρίως ειδικεύτηκε σε βυρσοδεψεία, κατεργαζόμενος δέρματα.
Ο εμφύλιος πόλεμος και η εξορία του στη Μακρόνησο λόγω των πολιτικών του φρονημάτων σημάδεψε διττά τη ζωή του. Από τη μια έμελλε να χαραχτεί όλη αυτή η περίοδος με μελανά γράμματα στα άδυτα της ψυχής του, λόγω των συνθηκών διαβίωσης και των κατά συρροή βασανιστηρίων και από την άλλη, η γνωριμία του με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο στην εξορία, ήταν εκείνη που έδωσε την ευκαιρία στον Θανάση Βέγγο να πρωταγωνιστήσει ως ηθοποιός, χωρίς να έχει παρακολουθήσει ούτε ένα μάθημα υποκριτικής τέχνης!
Έτσι λοιπόν, το 1954 είναι η χρονιά που δειλά – δειλά θα πάρει μέρος σε ταινίες του Κούνδουρου με παρθενική την «Μαγική Πόλις», παίζοντας σε μικρούς μεν, άκρως εκφραστικούς ρόλους δε. Το πηγαίο ταλέντο του, η ομοιότητά του με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας και η ατάκα του Καλέ μου Άνθρωπε που πάντα τον ακολουθούσε, αποτέλεσαν το εισιτήριό του για τους πολλούς πρωταγωνιστικούς κωμικούς του ρόλους.
Οι ταινίες του άφησαν εποχή. Ρόλοι ραμμένοι στα μέτρα του έκαναν μικρούς και μεγάλους να ξεκαρδίζονται και να αλαφραίνει η ψυχή τους. Ταινίες του όπως ο Ηλίας του 16ου, Φανερός πράκτωρ 000, Διακοπές στην Αίγινα, Μην είδατε τον Παναή, Ποιος Θανάσης;;;, Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης, Μανταλένα, Πράκτωρ Θου – Βου και πολλές ακόμα μας κρατούν συντροφιά μέχρι και σήμερα και μας χαρίζουν στιγμές ανεμελιάς και ευφροσύνης.
Άλλη μια μελανή περίοδος της ζωής του θα αποτελέσει η πενταετία 1964 – 1969 όπου παρά την εμπορική επιτυχία που καρπώνεται ως ηθοποιός, έχοντας δημιουργήσει τη δική του εταιρεία παραγωγής, θα προβεί σε χρεωκοπία και θα χάσει κάθε περιουσιακό του στοιχείο, λόγω της απειρίας του και των κακών χειρισμών του. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης και στενός του φίλος Νίκος Κατσουρίδης, θα σταθεί αρωγός δίπλα του και θα τον κάνει να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες, χαρίζοντάς του μέσα από τις ταινίες του Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; και Θανάση, πάρε το όπλο σου, βραβεία για τον Α’ ανδρικό ρόλο, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που επάξια κέρδισε με το σπαθί του.
Τη δεκαετία του ’80 θα παρασυρθεί από το ρεύμα της εποχής που ακούει στο όνομα βιντεοταινία παίζοντας με επιτυχία και τη σκυτάλη γρήγορα θα πάρουν κάποιες τηλεοπτικές παραγωγές όπου το ύφος των ρόλων του Βέγγου έχει αλλάξει ρότα, υποδυόμενος πλέον φιλήσυχες, στοχαστικές και μελαγχολικές φυσιογνωμίες.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποκορύφωση στην καλλιτεχνική του πορεία θεωρώ πως είναι το σύντομο πέρασμά του από τον κινηματογράφο, με τις ταινίες Ήσυχες μέρες του Αυγούστου & Όλα είναι δρόμος του Παντελή Βούλγαρη, Το βλέμμα του Οδυσσέα & Ψυχή Βαθιά, του Θεόδωρου Αγγελόπουλου αλλά και οι ρόλοι του στην Επίδαυρο στην Ειρήνη και στους Αχαρνείς του Αριστοφάνη. Εκεί συναντάμε έναν καλλιτέχνη απρόσμενα δραματικό, άκρως εκφραστικό, ήρεμο, συνειδητοποιημένο και διαφοροποιημένο από τους κωμικούς ρόλους που τον έχουμε συνηθίσει, με εξαιρετικές και μοναδικές ερμηνείες που πραγματικά έχουν γράψει τη δική τους ιστορία…
-Έπεσε με δόξα. (Ταξίαρχος)
-Ποια δόξα; Δεν είναι πόλεμος ετούτο που μας βρήκε κε Ταξίαρχε. Ντροπή είναι. Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες… (Θ. Βέγγος)
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Θανάσης Βέγγος δε σπούδασε υποκριτική. Το πηγαίο του ταλέντο ήταν ικανό μέσα από προφορικές εξετάσεις να του χαρίσει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά το εξαιρετικό του χάρισμα για το οποίο εργάστηκε σκληρά και αστείρευτα.
Συνεργάστηκε με σπουδαίους ηθοποιούς και στάθηκε επάξια δίπλα τους στο σανίδι χωρίς την παραμικρή υστέρηση. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, απεχθανόταν υστερικά τη σκόνη και την ακαταστασία και θεωρούσε τον εαυτό του αντικοινωνικό και δύσκολο. Δημιούργησε μια όμορφη οικογένεια με την γυναίκα του Ασημίνα, για την οποία ήταν περήφανος μέχρι το τέλος της ζωής του και απέκτησαν δύο γιους.
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών, στις 3 Μαΐου του 2011, αφήνοντας παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, ταινίες πλημμυρισμένες με τις μοναδικές του ερμηνείες τόσο σε κωμικούς αλλά επάξια και σε δραματικούς ρόλους.
Κατερίνα Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου