Όπως ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, διανύουμε το 2ο μισό του Ιουλίου του 1965 όπου έχει προηγηθεί η παραίτηση του Γ. Παπανδρέου και η σύσταση νέας κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα.
Η πολιτική κατάσταση είναι έκρυθμη και επιπλέον ξεσπά μια θύελλα αντιδράσεων από την πλευρά του λαού, δημιουργώντας ένα τεταμένο κλίμα στην πρωτεύουσα.
Στις 19 Ιουλίου πλήθος κόσμου παρίσταται στην μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα, υπέρ της Δημοκρατίας. Οι νέοι, οργανώνονται και ο απλός κόσμος ακολουθεί τα βήματά τους. Συνθήματά τους η διασφάλιση της Δημοκρατίας μέσω του άρθρου του Συντάγματος 1-1-4 το οποίο χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ἡ τήρησις τοῦ παρόντος Συντάγματος ἀφιεροῦται εἰς τὸν πατριωτισμὸν τῶν Ἑλλήνων».
Σε αυτή την ταραγμένη περίοδο οργανώνεται μία ακόμα πορεία διαμαρτυρίας στις 21 Ιουλίου, όπου θα κατεβάσει πένθιμα την αυλαία της μετά τον άδικο χαμό του 22χρονου φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα, από χτύπημα δακρυγόνου.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας, γεννημένος στη Μάνη το 1942, καταγόταν από γονείς αριστερών φρονημάτων. Μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα το 1946, αποφοίτησε από την Εμπορική Σχολή και συνέχισε τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ.
Ήταν μέλος της Νεολαίας ΕΔΑ και της ΔΝΛ (Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη).
Η τελευταία σελίδα της ζωής του γράφεται μεταξύ των οδών Σταδίου και Εδουάρδου Λο, μπροστά στα μάτια φίλων του όπου από αστυνομικούς εκτοξεύεται δακρυγόνο, το οποίο τον βρίσκει στο κεφάλι με το χτύπημα να είναι θανατηφόρο.
Κατά την πορεία της διαδήλωσης, μεγάλη αστυνομική δύναμη προσπαθεί να διασπάσει το πλήθος κάνοντας απερίσκεπτη χρήση δακρυγόνων. Ο κόσμος ξεσπά εναντίον των αστυνομικών και συνάμα προσπαθεί να προστατευτεί από τα χτυπήματά τους. Καταγράφονται περίπου 250 συλλήψεις διαδηλωτών και ένας σοβαρός τραυματισμός.
Ο αιμόφυρτος νέος Σωτήρης Πέτρουλας μεταφέρεται από φίλους του στον κοντινό σταθμό πρώτων βοηθειών, όπου επιβεβαιώνεται ο θάνατός του.
Ακολουθούν τραγελαφικές σκηνές. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι εκδίδεται ψευδές ιατρικό πόρισμα, το οποίο εκτέλεσαν αστυνομικοί φορώντας ιατρικές ποδιές! Επιπλέον, στο αρχικό πόρισμα αναφερόταν θάνατος λόγω ασφυξίας, αλλά η οικογένεια προέβη σε μεταγενέστερη ιατροδικαστική εξέταση η οποία έδειξε θάνατο λόγω στραγγαλισμού!
Κακός οιωνός για μια νεοσύστατη κυβέρνηση, που επιδιώκει πάση θυσία το περιστατικό να κλείσει όσο πιο αθόρυβα γίνεται, γι’ αυτό ζητά τη γρήγορη ταφή του νεκρού κρυφά, ακόμα και από την οικογένειά του! Ο ιερέας αρνείται να συμμετάσχει σε μια τέτοια κτηνωδία και ο νεκρός παραδίδεται στο οικογενειακό του περιβάλλον μετά την ασφυκτική πίεση του απλού συγκεντρωμένου πλήθους.
Στο σπίτι του Σωτήρη συρρέουν εκατοντάδες άγνωστοι πολίτες για να αποδώσουν φόρο τιμής στο νεκρό και συμπαράσταση στα μέλη της οικογένειας. Νέοι και νέες μαυροφορεμένες κρατώντας στο χέρι ένα γαρύφαλλο, σιγοτραγουδούν αγκαλιασμένοι με δάκρυα στα μάτια…
Αναμενόμενο όπως ήταν, η κηδεία την επόμενη ημέρα, παίρνει τη μορφή νέας διαδήλωσης από την οποία δε λείπει ο πρώην πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου και αρκετοί ακόμα πολιτικοί ηγέτες.
Το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών δε χωρά τον κόσμο που συμμετέχει στη νεκρώσιμη ακολουθία. Όλοι ζητωκραυγάζουν συνθήματα, όπως:
1-1-4, Ο Σωτήρης Ζει, Ζήτω Η Δημοκρατία!
Μη ψάχνετε για απόδοση ευθυνών. Δεν τιμωρήθηκε κανένας για τις πράξεις του. Ο Σωτήρης Πέτρουλας έμεινε ζωντανός μονάχα στη μνήμη του κόσμου και τιμήθηκε σαν ήρωας, όπως του πρέπει.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της ΑΣΟΕΕ το 1975 ονόμασε το σύλλογο φοιτητών «Σωτήρης Πέτρουλας», ο Δήμος Αθηναίων έδωσε το όνομά του σε δημοτικό αθλητικό κέντρο της Αθήνας και ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε ένα υπέροχο καθηλωτικό τραγούδι στη μνήμη του, το οποίο ερμήνευσε η μοναδική Μαρία Φαραντούρη.
Τον Ιούλιο του 1965, πλήθος κόσμου διαδήλωσε για τη Δημοκρατία με προτεστάντες τον απλό λαό και τη νεολαία. Μια νεολαία που σε όλες τις εποχές, το αίμα της βράζει. Μια νεολαία που επαναστατεί, μέσα στα πλαίσια του πολιτισμού.
Μια νεολαία που ενσαρκώνει τη φιλοσοφία της επανάστασης, μακριά από την επαναστατική λογική. Γιατί αυτές οι δύο έννοιες έχουν ανάμεσά τους ένα τεράστιο χάσμα που η νεολαία το γνωρίζει. Γιατί με τη λογική ο απώτερος σκοπός είναι ο πόλεμος, μα η φιλοσοφία, αρχίζει και τελειώνει στην ειρήνη…
Μια νεολαία που δεν πιστεύει στην δυναμική αξία της νίκης. Γι’ αυτούς νίκη είναι η πειθώ, η επιβολή των ιδεών, η πνευματική κυριαρχία και με αυτές τις ιδέες οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο.
Μια νεολαία που σκοπό της έχει να καταστρέψει την τρώγλη της αμάθειας και μαζί της να καταστραφεί και ο υπόνομος της διαφθοράς.
Μια νεολαία που πιστεύει ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της κοινωνίας είναι το σκοτάδι. Μια νεολαία που κρατά στα χέρια της το φως.
Μια νεολαία που μας χρειάζεται όλους στο πλευρό της.
Ας μείνουμε αρωγοί και υποστηρικτές των ιδεών τους για τη διασφάλιση της ειρήνης και της δημοκρατίας.
Κατερίνα Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου