Η Τζένη Καρέζη με βαπτιστικό όνομα Ευγενία Καρπούζη, γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου του 1934. Οι γονείς της ήταν εκπαιδευτικοί και λόγω των συχνών μεταθέσεων η Τζένη μεγάλωσε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος. Άριστη μαθήτρια και με έμφυτο ταλέντο, σε κάθε ευκαιρία ασχολούταν με τα καλλιτεχνικά δρώμενα του σχολείου στο οποίο φοιτούσε. Ο πατέρας της, αυστηρών αρχών, εθνικιστής και προσωπικός φίλος του Ιωάννη Μεταξά, ήταν διακεκριμένος μαθηματικός και είχε στο ενεργητικό του βιβλίο μαθηματικών ασκήσεων το οποίο διδασκόταν στο Πανεπιστήμιο. Η μητέρα της, δασκάλα στο επάγγελμα, τρυφερή και ευαίσθητη, είχε αναπτύξει δυνατούς δεσμούς με την κόρη της, προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν και οι δύο στις δυσμενείς και επιβλητικές συνθήκες διαβίωσης που επικρατούσαν στο σπίτι.
Μετά το τέλος του γυμνασίου και με γνώμονα την καλλιτεχνική της φύση, η Τζένη κρυφά θα δώσει εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου θα διαπρέψει και θα συνωμοτήσει με τη μητέρα της μέχρι την ενηλικίωσή της, ερήμην του πατέρα που ονειρεύεται σπουδές στις φυσικές επιστήμες.
Μαθητεύει πλάι σε ξεχωριστές καλλιτεχνικές προσωπικότητες, την Κατερίνα, τον Τερζάκη, τον Ροντήρη και συνάμα γνωρίζεται και συνάπτει στενούς δεσμούς φιλίας με την Αλίκη Βουγιουκλάκη που την ίδια περίοδο σπουδάζει και εκείνη στο Εθνικό.
Αποφοίτησε το 1954 με άριστα και ο πρώτος της ρόλος ήταν δίπλα στους βετεράνους του θεάτρου Μελίνα Μερκούρη και Βασίλη Διαμαντόπουλο με το έργο «Ωραία Ελένη». Την ίδια περίοδο, μετά από σύντομο καβγά με τον πατέρα της, οι δρόμοι τους χωρίζουν και αποφασίζει να ζήσει με τη μητέρα της, μακριά από τον ‘δυνάστη’ και βίαιο άνδρα. Επωφελείς και πολλές οι συνεργασίες για μια νέα πλην προικισμένη ηθοποιό γαρ στο σανίδι, δίπλα στις Κατίνα Παξινού, Χριστίνα Καλογερίκου και Βάσω Μεταξά σε παραστάσεις κομβικής σημασίας για τη καριέρα της, πλαισιωμένες από τρανταχτά ονόματα όπως ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Γιώργος Γκάτσος, ο Αλέξης Μινωτής. Αξίζει να αναφερθεί ότι το ζεύγος Παξινού – Μινωτή έμεινε πλάι της όλη της τη ζωή, επισφραγίζοντας τη δυνατή τους φιλία, βαπτίζοντας τον μονάκριβο παιδί της Καρέζη, Κωνσταντίνο Καζάκο.
Είχε την ικανότητα να οικειοποιείται τους ρόλους που έπρεπε να ενσαρκώσει και εύκολα μπορούσε να υποδυθεί χαρακτήρες διαφορετικούς και αντικρουόμενους με μεγάλη επιτυχία. Η ταινία σταθμός που θα εκτοξεύσει τις μετοχές της στο χώρο, δεν είναι άλλη από τη «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», δίνοντας τη σκυτάλη σε περισσότερες από 30 ταινίες, με κορυφαίες και καθηλωτικές ερμηνείες κατά τη δική μου κρίση, στις «Δεσποινίς διευθυντής», «Τζένη - Τζένη», «Η γειτονιά των αγγέλων», «Τα κόκκινα φανάρια», «Λόλα», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Μαντώ Μαυρογένους» και πολλές ακόμα… ακολουθούν το θέατρο, οι φαρσοκωμωδίες στον κινηματογράφο, οι τραγωδίες στην Επίδαυρο και η Καρέζη μυείται όλο και περισσότερο στην άνευ όρων θεατρική σκηνή.
Το αθώο της βλέμμα, το πηγαίο της ταλέντο, η ειλικρινή της στάση, η νεανική της παρορμητικότητα, η αποφασιστικότητά της και η γοητευτική γυναικεία της υπόσταση, δημιούργησαν ένα κράμα αναλλοίωτο, προσθέτοντας στην καταξιωμένη ηθοποιό την αίγλη και τη στόφα πρωταγωνίστριας που τη συνόδευε μέχρι το τέλος της ζωής της.
Συνεργάστηκε με σημαντικές προσωπικότητες του χώρου τους Αλεξανδράκη, Φωτόπουλο, Αυλωνίτη, Παυλογιαννόπουλο, Μπάρκουλη, Κωνσταντάρα και πολλούς άλλους ηθοποιούς, ξεχωρίζοντας πάντα τις ταινίες της με τον αβρό και αγαστό Κώστα Καζάκο που αποτέλεσε τον δεύτερο σύζυγό της και πατέρα του γιου της Κωνσταντίνου. Παντρεύτηκαν τον Αύγουστο του 1968, στις 25 Απριλίου γεννήθηκε ο καρπός του έρωτά τους και έζησαν μαζί μια ζωή πλούσια σε συγκινήσεις και σε όμορφες στιγμές.
Ο πρώτος της γάμος ήταν με τον γνωστό αργότερα δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου ο οποίος κράτησε σχεδόν 3 χρόνια, έληξε άδοξα και αφότου χώρισαν παρέμειναν καλοί φίλοι, παρά τους διαφορετικούς κόσμους στους οποίους ανήκαν.
Στα χρόνια της δικτατορίας, πρωτοστάτησε με το έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο», του Καμπανέλη, με συντελεστές το ζευγάρι Καρέζη – Καζάκος, τον Δ. Παυλογιαννόπουλο, σε μουσική του Ξαρχάκου και ερμηνευτή των τραγουδιών τον καθηλωτικό Νίκο Ξυλούρη, παράσταση την οποία συνολικά παρακολούθησαν πάνω από 550.000 άνθρωποι και είναι αξιοσημείωτο ότι συνθήματα από το έργο όπως το «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», κυριαρχούσαν μετέπειτα στις εξεγέρσεις του Πολυτεχνείου, ανάγοντάς το σε πολιτικό γεγονός!
Το 1989, θα διαγνωστεί με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και σχεδόν 3 χρόνια αργότερα, στις 27 Ιουλίου του 1992 θα γράψει με υπερηφάνεια τους τίτλους τέλους της πολύκροτης ζωής της. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε στη μνήμη της το ίδρυμα «Τζένη Καρέζη», αρωγός για τους συνανθρώπους μας που πάσχουν από την επάρατη νόσο.
Κατερίνα Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου