Τις τελευταίες ημέρες, η ιστορία του πατέρα – ιερέα από τη Θεσσαλονίκη, που πρόσφατα έχασε τη 14χρονη κόρη του, έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο. Όλοι μιλούν για το μοιραίο ιατρικό λάθος που στέρησε τη ζωή αυτού του άτυχου παιδιού και ζητούν να αποδοθούν οι ανάλογες ευθύνες.
Σε μια συνέντευξη που έδωσε ο περίλυπος γονέας, εκτός των άλλων έκανε λόγο για λεκτική κακοποίηση προς το παιδί του από συνομήλικους σχετικά με την εξωτερική εμφάνιση και ειλικρινά δε χρειάστηκε να συνεχίζω την ανάγνωση. Είχα μόλις διαβάσει τον ηθικό αυτουργό, τον πραγματικό ένοχο της τραγωδίας, το θύτη της ιστορίας που ακούει στο όνομα bulling!
Μπορεί οι τίτλοι τέλους για το αδικοχαμένο παιδί να γράφτηκαν μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, πιθανότατα όμως οι ρίζες του κακού να οφείλονται στη μάστιγα της σύγχρονης εποχής, της αναπτυγμένης κοινωνίας που επιτρέπει αφειδώς τον εκφοβισμό, το χλευασμό, την αποστασιοποίηση, την περιθωριοποίηση, τη σωματική ή ψυχολογική κακοποίηση του ατόμου από μια μερίδα ατόμων με έντονο αντίκτυπο τις νεαρές ηλικίες.
Ορμώμενη από τη θλιβερή αυτή ιστορία, και σκεπτόμενη ως γονέας αλλά και ως ενεργός πολίτης ενός κοινωνικού συνόλου, προβληματίζομαι για τα επίπεδα εξέλιξης του παγκόσμιου φαινομένου που διακαώς διογκώνεται ερήμην όλων μας, τον παιδικό εκφοβισμό ή κοινώς bulling.
Στις μέρες μας, ο εκφοβισμός συναντάται σε αρκετές μορφές, λεκτικός, σωματικός, υλικός και η τελευταία του διάσταση, ο διαδικτυακός. Θύματά του κάθε τι διαφορετικό που ξεφεύγει από το μέτρο του “φυσιολογικού” και που τελικά αυτό το φυσιολογικό πολλές φορές είναι απροσδιόριστο. Η διαφορετικότητα σε εθνικότητα, σε κοινωνική θέση, σε οικονομική ευχέρεια, σε χρώμα, σε εξωτερική εμφάνιση ή ακόμα και σε συμπεριφορά μπορεί να προκαλέσει, να στιγματίσει και να εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους.
Θύτες στην πλειοψηφία των περιπτώσεων κατά τη γνώμη των ειδικών, είναι παιδιά που μεγαλώνουν σε μη υγιή οικογενειακό περιβάλλον, παιδιά με χαμηλές σχολικές επιδόσεις, παιδιά χωρίς κίνητρα αυτοεκτίμησης και παιδιά που προσπαθούν να ηγούνται με γνώμονα το θυμό και τη σωματική τους δύναμη. Επιλέγουν τα θύματά τους σε άτομα αδύναμου χαρακτήρα που κρίνουν ότι δεν έχουν το σθένος να υπερασπιστούν το εγώ τους και με επαναλαμβανόμενες κρούσεις καταφέρνουν να τους επιβληθούν, να τους παρενοχλούν και να τους απομονώνουν από το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Απόρροια, η κοινωνία αιμορραγεί γιατί το θύμα απομονώνεται, εγκλωβίζεται στο εγώ του και πολλές φορές κόβει το νήμα της ζωής του, αλλά και γιατί ο θύτης συνεχίζει να δραστηριοποιείται με λάθος πρότυπα, εξελίσσεται σε παραβατικό ενήλικα και αποτελεί τροχοπέδη σε κοινωνικό, επαγγελματικό και οικογενειακό επίπεδο.
Ας μην εθελοτυφλούμε αναζητώντας τις αιτίες του προβλήματος σε λάθος κατευθύνσεις!
Πίσω από τα παιδιά, συνυπάρχουν οι γονείς, το σχολείο και η πολιτεία.
Βασική προϋπόθεση των γονιών, είναι να αγρυπνούμε και να αφουγκραζόμαστε τη συμπεριφορά των παιδιών μας για να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τυχόν αλλαγές για να λάβουμε αμέσως δράση. Επιπρόσθετα, θεμελιώδη προτεραιότητά μας είναι να τους προσφέρουμε ένα αρμονικό οικογενειακό περιβάλλον, να τους γαλουχούμε με υγιή πρότυπα, να τους εκθειάζουμε τη δύναμη του διάλογου και της ευγενούς άμιλλας και να χτίσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης, ώστε να μπορούν να μοιράζονται μαζί μας κάθε τους σκέψη και προβληματισμό.
Παράλληλα με τους γονείς, το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί, είναι εφικτό και αναγκαίο να συνδράμουν σε αυτή την μας την προσπάθεια με το να εμφυσήσουν στα παιδιά αξίες όπως ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η υπομονή, η φιλία, το θάρρος, το «ευ αγωνίζεσθαι», το δικαίωμα στη ζωή, η αποδοχή, η συνύπαρξη και η ισότητα.
Συνυπολογίζοντας τα παραπάνω, η πολιτεία μέσω του αθλητισμού, των ενημερωτικών ημερίδων, των διαδικτυακών προγραμμάτων πρόληψης, μέσω κοινωνικών και περιβαλλοντικών δράσεων και στοχεύοντας στο κοινό όφελος του συνόλου, είναι σε θέση να πληροφορήσει και να ευαισθητοποιήσει τους νέους να διοχετεύσουν την ενέργειά τους σε κοινωφελείς σκοπούς, ευαισθητοποιώντας και προσφέροντας τα κατάλληλα κίνητρα στους νέους να νιώσουν απαραίτητοι, αποσκοπώντας σε μια υγιή εξελικτική συνέχεια.
Ας σταθούμε αρωγοί των παιδιών μας, ας αποτελέσουμε τα πρώτα τους υγιή πρότυπα, ας επενδύσουμε στην ανατροφή τους και στην παιδεία τους, ας προνοήσουμε να σπείρουμε καλά στοιχεία στη ψυχή τους για να θερίσουμε αργότερα ανάλογες συμπεριφορές, γιατί όπως πολύ σωστά έχει επισημάνει η συγγραφέας Φίλις Ντόροθι Τζέιμς (P D James) «ότι δεν πάρει κάποιος σαν παιδί, σπάνια μπορεί το δώσει σαν ενήλικας».
Κατερίνα Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου