Ο Γεώργιος Αβέρωφ με βλάχικη καταγωγή από το Μέτσοβο, γεννήθηκε τον Δεκαπενταύγουστο του 1818. Βενιαμίν μιας πολύτεκνης οικογένειας, γνωρίζοντας λιγοστά γράμματα, μετακόμισε στο Κάιρο της Αιγύπτου στην ηλικία των 19 ετών για να εργαστεί πλάι στον μεγαλύτερο αδερφό του, σε οικογενειακή επιχείρηση υφασμάτων.
Τολμηρός, με έντονο το αίσθημα οξυδέρκειας και μεγάλη δίψα για μάθηση, γοργά θα ανθίσει το εμπορικό του πνεύμα και θα αναδειχτεί το επιχειρηματικό του πολυσχιδή ταλέντο. Δραστηριοποιείται με τη γη και τη γεωργία, προάγει το εμπόριο σίτου με τη Ρωσία και ιδρύει εταιρεία εισαγωγών – εξαγωγών και δικό του τραπεζικό οίκο στην Αλεξάνδρεια.
Η ανταλλαγή προϊόντων, εξάγοντας χουρμάδες και παράλληλα εισάγοντας νήματα (μπρισίμ), του προσφέρει απλόχερα την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, άπλετα κέρδη και τον εδραιώνει ανάμεσα στους μεγάλους επιχειρηματίες της εποχής.
Οι γνώσεις του στα υφάσματα, στο βαμβάκι και στα παρεμφερή υλικά συνδράμουν στην επιτυχή του άνοδο και του αποδίδουν πλούτη, καταξίωση, αναγνώριση, δύναμη τροφοδοτώντας κάθε του κύτταρο με θέληση, πάθος και αδημονία για τα επόμενα σχέδιά του. Ιδρύει επιχειρήσεις και συνεργάζεται με χώρες όπως η Αγγλία και το Σουδάν, αποκομίζοντας πολύ καλές συμφωνίες και τεράστια οικονομικά οφέλη, τα οποία τον εκτοξεύουν στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας, με αποτέλεσμα εν έτει 1870 ο Γεώργιος Αβέρωφ αναδεικνύεται στον μεγαλύτερο επιχειρηματία – έμπορο της Αιγύπτου.
Δικαιωματικά πλέον διακρίνεται σε έναν από τους πλουσιότερους Έλληνες της διασποράς με έντονο το πατριωτικό του σθένος, το οποίο το καταδεικνύει απλόχερα, μέσω αγαθοεργιών τόσο σε Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Ευεργετεί την Αλεξάνδρεια, δεύτερη πατρίδα του, ιδρύοντας νοσοκομεία, σχολεία και εκκλησίες για τους ομογενείς. Στέλνει ένα αρκετά μεγάλο κονδύλι χρυσών λιρών στην γενετήσια πόλη του το Μέτσοβο για βοήθεια στους άπορους και φτωχούς συντοπίτες τους αλλά και την ίδρυση νοσοκομείων, σχολείων και οδικών έργων.
Η δράση του όμως δε σταματά εδώ. Γενναιόδωρα συνδράμει στην αναγέννηση όλης της Ελλάδας και χωρίς δεύτερη σκέψη γίνεται χορηγός για την ίδρυση της Γεωργικής Σχολής στη Λάρισα που φέρει το όνομά του, Αβερώφειο, ολοκληρώνει την αποπεράτωση του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και προσφέρει σχεδόν 80 έργα τέχνης από την προσωπική του συλλογή για το μουσείο του Πολυτεχνείου, ιδρύει τη στρατιωτική σχολή Ευελπίδων και με δικά του κονδύλια χτίζονται οι γυναικείες φυλακές Αθήνας που τιμής ένεκεν φέρουν το όνομά του, φυλακές Αβέρωφ.
Η ανιδιοτελής αγάπη του για τη χώρα μας, δεν έχει όρια. Αγοράζει για λογαριασμό της Ελλάδας το θωρακισμένο καταδρομικό, γνωστό ως θωρηκτό Αβέρωφ που σήμερα λειτουργεί ως πολεμικό μουσείο, αποτελώντας τη ναυαρχίδα όλων των Ελλήνων και επιπλέον συνδράμει το 1896 στην αναμαρμάρωση του Παναθηναϊκού Σταδίου για την διεξαγωγή των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων.
Επιτεύγματα πολυέξοδα, έργα βαρύγδουπης, κομβικής και στρατηγικής σημασίας που αναμόρφωσαν την Ελλάδα σε μια εποχή που πρωταγωνιστούσαν δυσμενείς οικονομικές συνθήκες.
Δεν επιζητούσε την προβολή, δεν τον γοήτευε η δημοσιότητα. Αγαπούσε κάθε τι ελληνικό και ήταν πρόθυμος να παρέχει όσα περισσότερα μπορούσε και να στηρίξει όσους είχαν πραγματική ανάγκη. Αξίζει να αναφέρω ότι στην Ελλάδα χάρισε ποσό 70.000 λιρών το οποίο είχε παραχωρήσει αρχικά ως δάνειο στο δημόσιο, μετά την πτώχευση που επήλθε κατά την προεδρία του υποστηρικτή του Χαρίλαου Τρικούπη και επιπλέον το 1897 δώρισε το υπέρογκο ποσό των 1.000.00 χρυσών φράγκων για τις ανάγκες του ελληνοτουρκικού πολέμου.
Δεν απέκτησε οικογένεια, δεν είχε ιδιαίτερες γραμματικές γνώσεις, αλλά η πρακτική του σκέψη και η διορατικότητά του, του επέφεραν μια αμύθητη περιουσία που διακριτικά διέθετε χωρίς ενδοιασμούς σε κάθε παράκληση για βοήθεια.
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών στις 15 Ιουλίου του 1899, στη μόνιμη κατοικία του στην Αλεξάνδρεια και ενταφιάστηκε στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών, αφήνοντας περιουσία ~ 30.000.000 δραχμών.
Πόσοι από εμάς γνωρίζουν την ιστορία του Γεώργιου Αβέρωφ; Πόσα νέα παιδιά θα ασχοληθούν να μάθουν ποιος είναι ο άνδρας που φέρεται στο άγαλμα έξω από Παναθηναϊκό Στάδιο και που κατά καιρούς πέφτει θύμα βανδαλισμών; Δεν τολμώ να σκεφτώ μαθηματικά την απάντηση. Τέτοιου βεληνεκούς αυτοδημιούργητες προσωπικότητες, αξίζει τον κόπο να γνωστοποιούνται, να προβάλλονται, να διαβάζονται, να μελετώνται και να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για μικρούς και μεγάλους.
Ολοκληρώνοντας το άρθρο, αισθάνομαι δέος και περηφάνεια για κάθε γνήσιο Αβέρωφ που φέρει σφραγίδα ελληνική και αποδεικνύει έμπρακτα, αυθεντικά και χωρίς ίχνος αυτοπροβολής, τον πατριωτισμό του.
Κατερίνα Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου